Dedal – Wiersz

źródło nieznane

Ikar VII, Koniec (Ścieżka I/IV)

Dedal

Może ja też…

Powinienem odlecieć,

Tak jak te ptaki,

Lecz wyżej jeszcze,

Tam gdzie są gwiazdy,

Choć może i one,

Żyć już przestały,

A pozostało przygaszone

Światło, co jeszcze walczy.

Może ja też…

Powinienem stać się miejscem,

Dla tych gwiazd wymyślonych,

Co przez ludzi są zamknięte,

W słoikach przyozdobionych,

Stać się miejscem dla kwiatów,

Które tak piękne płatki mają,

Które więdną od łez nadmiaru,

Bo chmury też płakać potrafią.

Może ja też…

Powinienem zniknąć,

Czy ktoś by zauważył?

Przybrać twarz inną,

Czy potrafiłbym tak żyć?

Spaliłbym wszystkie wiersze,

Co szczęście dawać miały,

Te ostatnie i te pierwsze,

Czy one w ogóle istniały?

Może ja też…

Nigdy nie istniałem,

A wymyśliły mnie czyjeś oczy,

Lecz nigdy ich nie widziałem,

Bo wymyśliły je czyjeś oczy.

Poszedłem więc za ciosem,

I stworzyłem kolejne,

Może odnajdą moje,

Jeszcze nim odlecę.