Prawda, którą ukryli ludzie – Wiersz

dark crayon

[XIII] Prawda, którą ukryli ludzie

Gdy spoglądam na księżyc,

Myślę tylko o tym,

Jak miłość robi z nas głupców,

Zachwycamy się romantyzmem,

Bo tak naprawdę kochamy ból,

Uwielbiamy poczucie samotności,

Myślę, że bóg musiał być człowiekiem,

Bo nikt inny nie zrobiłby tego gwiazdom.

Patrząc na nocne niebo,

Zachwycamy się blaskiem małych słońc,

Tak samo, jak zachwycamy się miłością,

Krztuszącą się całym tym zimnem,

Które czują do siebie wszystkie gwiazdy.

Co by zrobiły te wszystkie postacie z kreskówek,

Gdyby świadome były, że można je przewinąć

I uczynić z ich życia coś trywialnego?

Gdy spoglądam na księżyc,

Nie widzę już jej wyblakłych oczu,

Widzę tylko kolejny pusty twór

W tym nic nieznaczącym świecie,

W którym wszyscy moi znajomi cierpią,

Chociaż nie zwykli tego spisywać,

Ciekawe, czy tak jak ja zastanawiają się

O czym myśli księżyc, gdy na nas spogląda?