Wenus i Mars – Wiersz

repostuj.pl

Słoik cz.2

Niebo nigdy nie było tak smutne jak dziś,
Sprzeczka dwóch planet, niby nic,
Wenus znów rozstała się z Marsem,
Gwiazdy już dawno przepowiedziały to płaczem.
Czas znów zakpił sobie z nich wszystkich,
Pozostawiając pustkę, w pamięci ubytki,
Ciemniejszą niż esencja całego kosmosu,
Powstałą z tego wszechwinnego chaosu,
Co pcha złe słowa przez próżnię codzienności
I kolory infekuje odcieniami zgniłości.
Lata świetlne powinny zimami się zwać,
Kiedy [planety] zaczęły się od siebie oddalać?
Wiele jest pytań, które zagłusza brak rozsądku
I wszystko wciąż wraca do wspólnego początku.
Pomógłbym im, gdyby nie te ściany,
Co stworzyłem z urojeń, by chronić mnie miały,
Co uwięziły mnie w słoiku, lecz nie samego,
Wraz z czarnym demonem, co wabi się "Ego".
Czyżby to rozstanie trwać miało miliony lat?
Tak radośnie było widzieć ich taniec wśród gwiazd.