Bal – Wiersz

zerochan.net

Mit #2

Bal

Bal, choć na parkiecie tylko jedna para,

Nie słyszę muzyki, bo musi być piękna,

W białą suknię odziana młoda dama,

Pląsa i wywija z mieszkańcem piekła.

Parkiet dopiero co świeżo pastowany,

Porysowany już jej ostrym obcasem,

Towarzysz panny widać uradowany,

Wprowadzać lubi wszędzie anarchię.

Dama zamiast strachu w oczach ma uśmiech,

Słyszę muzykę, lecz jej nie rozumiem,

W czarnym kubraku pan z nudy nie uśnie,

Widzę tę parę choć jej nie rozumiem.

Ona piękna, młoda, choć niepromienna,

On także młody, z krótkimi rogami,

Przybyli oboje tu bez zaproszenia,

A bawią się jakby byli sami.

Jak nazwać ich taniec? Nie wiem,

Do głowy przychodzi mi Danse Macabre,

Jak ich powstrzymać? Tez nie wiem,

Dwie postacie wciąż niszczą parkiet.

Stoję i dumam nad losem drewna,

Parkiet z niego właśnie stworzony,

Do oka napływa mi łza rzewna,

Tak jak i goście jestem zniesmaczony.

Ktoś prosi mnie do tańca,

Dziewczyna w pięknej złotej sukni,

Para na parkiecie tańczy walca,

Odrzuciłem jej dłoń, jestem głupi.