Homunkulus – Wiersz

zerochan.net

Słoik Cz.1

Kulista planeta, w kulistym kosmosie,
Niegdyś była płaska, w kulistym kosmosie.
Wybaczcie ignorancję, powiem wam przecie,
Że planeta jest walcem, najzwyczajniej w świecie!
Nasz świat jest słoikiem, zakończonym denkiem,
W nim dziury, zwane gwiazdami, piękne,
Napełniają płuca powietrzem duszącym,
Spoglądam na ściany swym wzrokiem drżącym.
Wewnątrz słoika stworzenie nadgniłe,
To chyba ja, co z różą się zamieniłem,
Bytuję tu co dnia wciąż czekając na słońce,
Ciemność w słoiku, choć ściany gorące.
Zżera mnie rdza kapiąca z nieba,
Nadgryza mnie ząb czasu z boskiego uzębienia,
Jestem pewien jak czuły się motyle
I to życie, które w sobie zabiłem,
W słoiku nie ma miejsca dla dwóch rzeczy,
Kiedyś była ona – halucynacja tęczy.