Matylda

Matylda
Zagadka wszechświata.

Ile zdążyłem nadać Ci imion
Przez tę najdłuższą z wieczności? 
Gwiazdy na niebie wciąż żyją,
Wyłaniają się z nicości,
Każda z nich to cząstka Ciebie,
Dziś doskonale to rozumiem,
Mam pewność, że gdzieś tam jesteś 
I uważasz, że jestem głupcem. 
Chcę zebrać je wszystkie, 
Wtedy zalśnisz blaskiem prawdziwym 
I przybędziesz wreszcie do mnie,
Bym na powrót stał się szczęśliwy. 

Jest jeszcze za wcześnie, 
By przemierzać kosmosu czeluście, 
Lecz tajemne znam przejście 
Pomiędzy naszym dzisiaj, a jutrem, 
Zwiedzić chciałbym Twą galaktykę,
Na planety spoglądać z oddali,
Na zakład ten postawić mógłbym życie,
Że w niej byśmy się spotkali, 
Odkryć chciałbym słowa wszystkie,
Te brzydkie i te piękne zarazem,
Słowo "codzienność" za Jowiszem skryte 
I słowo "kocham", gdzieś za Marsem. 

Wszechświat jest taki ogromny, 
Kto by pomyślał, że można mieć własny?
Wszyscy więc jesteśmy kosmosem, 
I nieba mamy, spowite blaskiem, 
Istota rzeczy w odbiciu leży skryta, 
Wszystkich ciał niebieskich na niebie, 
Pierwszy wszechświat wciąż malarza zachwyca,
Lecz w żadnym stopniu nie przypomina mi Ciebie,
Łatwo w nim co ważne przeoczyć, 
Głuchy jest na wszelkie uczuć krzywdy, 
Chciałbym choć raz spojrzeć Ci w oczy,
Choćbyśmy mieli nie zobaczyć się już nigdy.